In de jaren 1990 legde ik in Wilsele een grote tuin aan, die ik gebruikte als motief voor een uitgebreide reeks pastels vanuit een - voor de verandering - ongecompliceerde impressionistische benadering.

In 1991 en '93 nam ik als tekenaar deel aan de archeologische opgravingscampagnes van Prof. Waalkens in Sagalassos, Turkije. De directe confrontatie met het antieke verleden drukte een blijkvende stempel op de vormgeving en thematiek van mijn oeuvre. Ter plaatse maakte ik een reeks pastelschilderijen en tekeningen, die ik later in etsen verwerkte.

Deze cyclus is geïnspireerd op het gelijknamig muziekstuk van Olivier Messiaen. Ik leerde deze muziek kennen, toen ik samenwerkte met Roel Dieltiens. Hij studeerde de cellopartij van het Quattuor. Messiaen's muziek gaat uit van een tekst van de Apocalyps, waarin sprake is van een Engel, die staat met een voet in de zee en met een voet op het land. Naast dit indrukwekkend beeld, liet ik me ook leiden door klankkleuren en muzikale structuren en vooral door de emoties die dit stuk opwekt.

In het sterrenbeeld Orion, gelegen op de rand van de Melkweg, herkenden de Egyptenaren hun gestorven god Osiris, liggend op de oever van de Nijl. Na Orion komt aan de zuidelijke winterhemel Sirius op. Deze ster, de helderste aan de hemel, is Isis, op zoek naar haar dode man. Getroffen door deze spiegeling van een menselijk verhaal in de kosmos, het kleine in het grote, ontwierp ik de Orionkubus als een machine om die imaginaire samenhang te beleven.

Reisindrukken na een voettocht door het Anapurnamassief.

Deze reeks ertsen en lino's is een bijdrage aan het project Mens-Landschap/ Landschaft-Mensch, een geïllustreerde dichtbundel uit 2010, uitgegeven door LiterGra vzw. Ik werkte samen met dichteres Annmarie Sauer.

Misschien is - en blijft - de vrouwenemancipatie de belangrijkste ontwikkeling in onze samenlevingen, ook buiten Europa. Na tienduizend jaar patriarchaat, dat kan tellen. Het gaat niet alleen om juridische of sociale aspecten, maar ook om een herdefiniëring van waarden. Mijn zoektocht naar de moedergodin brengt dit thema naar het domein van de beeldende voorstelling en het gladde ijs van de religie. Beeld en religie zijn vanouds met elkaar verbonden, maar voor mij is dit ook een persoonlijke spirituele zoektocht, die naar ik hoop ook anderen kan inspireren.  

In Illo Tempore? is geen verhaal, noch een realistisch uitbeelding. De beeldelementen, die zowel figuratief als abstract kunnen zijn, worden bij elkaar gebracht in een verband dat eerder als een krachtveld of als een puzzel te beschouwen is dan als een weergave van een concrete ruimte of van een verhaal. Rode draad is het van prent tot prent opstijgen en weer neerdalen van een beeld binnen het beeld, zodat een idee van tijd en een soort contrapuntische structuur ontstaat, waarin verschillende verwijzingen en symbolen verweven zijn.

In 1874 schreef Modest Moessorgski naar aanleiding van een tentoonstelling van zijn vriend Victor Hartmann een schitterend werk voor piano: 'Beelden bij een schilderijententoonstelling'. In opdracht van het toenmalige Radio3 (nu Klara) en Canon, Cultuurcel van het departement onderwijs en vorming van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, liet ik me op de muziek inspireren voor zestien houtskooltekeningen, die op hun beurt het uitgangspunt vormden voor een compositie van Martin Valcke voor piano vierhandig en slagwerk (ook in opdracht van de radio).

De gedichten die Johan van Cauwenberge schreef voor de reeks 'In Illo Tempore", publiceerde hij later bij uitgeverij P. Hij vroeg me om voor deze gelegenheid de omgekeerde beweging te maken en - me inspirerend op het voorafgaande werkproces - opnieuw beelden bij de woorden te maken. Zo ontstonden 31 tekeningen in gemengde techniek bij 31 gedichten. De tekeningen, die ik voor deze reeks maakte, hebben op hun beurt weer aanleiding gegeven tot nieuwe schilderijen en grafiek. Hieronder een selectie.