In Illo Tempore? is geen verhaal, noch een realistisch uitbeelding. De beeldelementen, die zowel figuratief als abstract kunnen zijn, worden bij elkaar gebracht in een verband dat eerder als een krachtveld of als een puzzel te beschouwen is dan als een weergave van een concrete ruimte of van een verhaal. Rode draad is het van prent tot prent opstijgen en weer neerdalen van een beeld binnen het beeld, zodat een idee van tijd en een soort contrapuntische structuur ontstaat, waarin verschillende verwijzingen en symbolen verweven zijn. De combinatie en de plaatsing van telkens terugkerende vormen, figuren en symbolen geven telkens een andere 'tekst' te lezen, die Johan van Cauwenberge vertaalde in korte, poëtische bijschriften. Voor deze gedichten heeft de auteur zich gebaseerd op de oude 'emblemata'. Werk uit 1998.
