Kunstschilder en monnik Hugo van der Goes (1435-1482) ging aan moedeloosheid ten onder. Zijn innerlijke vertwijfeling tussen wereldse zelfoverschatting en gelovige zelfkwelling was zijn lot. De melancholie van Hugo van der Goes is kenmerkend voor de verscheurdheid van de vijftiende-eeuwse ziel. Tijdens een korte reis overvalt de schilder een vreemde mentale ziekte: hij beschuldigde er zichzelf van de eeuwige verdoemenis te verdienen, hij wilde zichzelf kwaad doen en zelfs doden. Zo is Van der Goes het symbool geworden van het genie dat zowel de zegen als de vloek draagt van het anders dan andere mensen zijn. Graficus en schilder Roeland Kotsch, wiens oeuvre altijd al geschiedenis ademt, heeft zich door Van der Goes’ werk laten inspireren. Gekoppeld aan de melancholie van Hugo van der Goes, verlaat hij zich voor één werk op diens ‘De Grote Kruisafneming’ waarop een wenende Maria en Johannes zich buigen over het dode lichaam van de gekruisigde. De drie andere bewerken geboortescènes van Jezus. Kotsch maakt onder de titel ‘Fading memories’ vier interpretaties met olieverf op een collage van etsen. Met deze posthistorische lagen schrijft dit hedendaags werk zich in binnen het tijdsgewricht van de Jeruzalemkapel.
Joannes Késenne, curator
