De mensen die de paden van deze Gasthuisberg doorkruisen, zijn vaak geconfronteerd met het menselijk lijden, eindigheid, de vragen naar de zin. Vragen waar ook mijn beeldend werk bij stilstaat, soms met een tikkeltje bedekte ironie, maar altijd op zoek naar voorstellingen, gedachten, raadsels en gevoelens die ingebed zijn in een lange traditie. Dat geldt ook voor mijn schilderkunstige aanpak. Die is meer gericht op métier en finesse dan op de zoveelste nieuwigheid.
De veelheid en de complexiteit van de wandelgangen weerspiegelt ook de diversiteit van mijn artistiek traject. Voor mij is dit een gelegenheid om meerdere facetten van mijn werk te tonen.
‘De kunstenaar in Roeland Kotsch is op zoek naar een kunst die helaas verloren dreigt te gaan. Hij is er in geslaagd om daarvan uitdrukking te geven in grafische techniciteit, in schilderkunstige kleinoden.
Zonder toegevingen te doen aan wat postmoderniteit van hem zou verwachten, is hij even koppig als geniaal blijven volharden in wat boosheid onderscheidt van schoonheid. Zijn werk is doordrenkt van kunsthistorische en iconologische referenties. Dit maakt het daarom niet minder leesbaar, eerder herkenbaar. Zijn kunst is hedendaags maniërisme.’
Joannes Késenne, kunstfilosoof en recensent
